Η de facto προσάρτηση της Κριμαίας στην πρώην ΕΣΣΔ και τώρα Ρωσική Ομοσπονδία (ΡΟ) ίσως αποδειχτεί ως προοίμιο της ενσωμάτωσης του συνόλου της ουκρανικής επικράτειας στην ΡΟ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά και το συμπαγές περιβάλλον του, που ομνύει στο δόγμα «πασών των Ρωσιών», είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι θεωρούν την Ουκρανία σάρκα εκ της σαρκός όχι μόνον της ΕΣΣΔ, αλλά και της πάλαι ποτέ Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Από την πλευρά της, η ουκρανική κοινωνία συνεχίζει να ζει διχασμένη σε φιλορωσικούς και φιλοδυτικούς, με καταφανώς μικρότερη απόκλιση των ποσοστών του διχασμού υπέρ της «συμμαχίας» με το ΝΑΤΟ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η his masters voice τους, δηλαδή το ΝΑΤΟ, κόπτονται για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο αμυντικοεπιθετικό, Ατλαντικό Σύμφωνο. Μια ενσωμάτωση που ως αντίπαλο δέος του ρωσικού «επεκτατισμού»-ή ορθότερα κατά τους Ρώσους της ρωσικής ομοσπονδιακής ολοκλήρωσης-θα ανέκοπτε χωρίς φυσικά να ματαιώσει τους στόχους της Μόσχας για προσάρτηση της Ουκρανίας στη ΡΟ.
Το συμπέρασμα του παραπάνω συλλογισμού είναι ότι: α) Η Ρωσική Ομοσπονδία διεκδικεί, με προφανείς θερμοπολεμικές προετοιμασίες, την de facto ενσωμάτωση της όμορης Ουκρανίας, μιας μεγάλης χώρας αναπόσπαστα δεμένης με το πρώην μείζον εδαφικό ρωσικό, σοβιετικό γιατί όχι και αυτοκρατορικό μπλοκ και β) οι ΗΠΑ που απέχουν χιλιάδες μίλια από τη ρωσο-ουκρανική μεθόριο χρησιμοποιώντας, ως αμυντικό προπομπό υπέρ των γεωπολιτικών τους στόχων, το ΝΑΤΟ, και προσπαθώντας να παρασύρουν και την Ευρωπαϊκή Ένωση στο παιχνίδι του ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων, οι ΗΠΑ λοιπόν του Μπάιντεν αποδεικνύονται ασθενέστερες στην αλληλοφαγωμάρα τους με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Και από την άποψη αυτή η επίσπευση των τηλεφωνικών επαφών μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν, ας ευχηθούμε να οδηγήσει σε κατά το δυνατόν ειρηνική συνδιαλλαγή.
Η θέση της ΕΕ έναντι των «υπερδυνάμεων»
Η εναντίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία (2014), θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί και μάλιστα σε εποχή κατά την οποία η Ελλάδα προήδρευε στην ΕΕ. Η χώρα μας, με υπουργό Εξωτερικών τότε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, θα όφειλε να προτείνει ως φιλειρηνικότερη λύση στο θέμα της προσάρτησης αυτής τη διεξαγωγή ουκρανικού, αλλά και ρωσικού δημοψηφίσματος για την αποτροπή της οποιασδήποτε θερμοπολεμικής σύγκρουσης.
Με την ίδια αυτή λογική, η πρόταση της ΕΕ και μάλιστα με τη σημερινή Προεδρεία της Πορτογαλίας, για δημοψηφίσματα, υπέρ ή κατά της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, θα καθιστούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση παράγοντα ισορροπίας ανάμεσα στον θεμιτό ή και αθέμιτο ανταγωνισμό Ουάσιγκτον-Μόσχας. Άλλωστε και η ίδια η χώρα μας, με μια παρόμοια αντιμετώπιση του ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων, θα ικανοποιούσε και τη θρησκευτική ομοδοξία μας με τη Μόσχα και το Κίεβο, φυσικά και τους από παράδοση φιλικούς δεσμούς με αυτούς τους βόρειους γείτονες, αλλά και τις κατά το πλείστον καλές σχέσεις με την υπερατλαντική υπερδύναμη.
Και επιτέλους, τέρμα στην πολιτική μυωπία
Όμως, ανεξάρτητα από αυτές τις αδιέξοδες αψιμαχίες μεταξύ των υπερδυνάμεων, προτιμότερο θα ήταν, τόσον η Ουάσιγκτον όσο και η Μόσχα, γιατί όχι και η Ευρωπαϊκή Ένωση να ομονοήσουν σε θέματα άμεσης προτεραιότητας για τον ευρωμεσογειακό χώρο, όπως η στροφή προς την οικολογική ισορροπία, προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και κατά το δυνατόν περιορισμό της εξόρυξης υδρογονανθράκων, από την κατάχρηση των οποίων κορυφώνεται η καταστρεπτική κλιματική αλλαγή. Τα επισημαίνουν, τα βλέπουν, τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά ή επαναπαύονται σε πολιτική μυωπία;
