Το 1938, ο Χάινριχ Χίμλερ, ηγετικό στέλεχος του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας και βασικός αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος, έστειλε μια πενταμελή ομάδα επιστημόνων των Ναζί στο Θιβέτ για να αναζητήσει την προέλευση της υποτιθέμενης άριας φυλής. Ο συγγραφέας Vaibhav Purandare αφηγείται τη συναρπαστική ιστορία αυτής της αποστολής, η οποία πέρασε από την Ινδία.
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν από την έναρξη του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου, μια ομάδα Γερμανών αποβιβάστηκε κρυφά κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της Ινδίας.
Είχαν ως αποστολή να ανακαλύψουν την «πηγή προέλευσης της άριας φυλής».
Ο Χίτλερ εξέφραζε τακτικά βαθιά αντιπάθεια για τον ινδικό λαό και τον αγώνα του για ελευθερία, εκφράζοντας τα συναισθήματά του στις ομιλίες, τα γραπτά και τις συζητήσεις του.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Χίμλερ, έναν από τους κορυφαίους υπασπιστές του Χίτλερ και επικεφαλής των SS, η ινδική υποήπειρος άξιζε εξερεύνησης.
Σε αυτό το σημείο μπήκε στο προσκήνιο το Θιβέτ.
Εκείνοι που υποστήριζαν την ιδέα μιας λευκής σκανδιναβικής ανώτερης φυλής, πίστευαν επίσης στην ιστορία της χαμένης Ατλαντίδας, όπου είχαν προφανώς κάποτε ζήσει άνθρωποι «του πιο αγνού αίματος». Πιστεύεται ότι βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Αγγλία και την Πορτογαλία, στον Ατλαντικό Ωκεανό, και αυτό το μυθικό νησί υποτίθεται ότι βυθίστηκε αφού χτυπήθηκε από έναν θεϊκό κεραυνό.
Όλοι οι Άριοι που επέζησαν, μετακινήθηκαν (σύμφωνα με τον μύθο) σε πιο ασφαλή μέρη. Η περιοχή των Ιμαλαΐων θεωρείτο ένα τέτοιο καταφύγιο, το Θιβέτ ειδικότερα, επειδή ήταν διάσημο ως «η στέγη του κόσμου».
Το 1935, ο Χίμλερ δημιούργησε μια μονάδα εντός των SS που ονομαζόταν Ahnenerbe – ή Γραφείο Προγονικής Κληρονομιάς – για να ανακαλύψει πού είχαν πάει όσοι γλίτωσαν από την Ατλαντίδα και τον κεραυνό και πού παρέμεναν ακόμη ίχνη της μεγάλης φυλής και θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν.
Το 1938, έστειλε μια ομάδα πέντε Γερμανών στο Θιβέτ για αυτή την «επιχείρηση». Δύο από τα μέλη της ομάδας ξεχώριζαν από τους υπόλοιπους. Ο ένας ήταν ο Έρνστ Σάφερ, ένας 28χρονος ζωολόγος που είχε πάει στα σύνορα Ινδίας-Κίνας-Θιβέτ άλλες δύο φορές. Ο Σάφερ είχε ενταχθεί στα SS αμέσως μετά τον θρίαμβο των Ναζί το 1933, πολύ πριν ο Χίμλερ γίνει ο προστάτης του για την αποστολή στο Θιβέτ.
Ο Σάφερ ήταν τρελός με το κυνήγι και λάτρευε να συγκεντρώνει τρόπαια στο σπίτι του στο Βερολίνο. Σε μια κυνηγετική αποστολή, ενώ προσπαθούσε να πυροβολήσει μια πάπια από μια βάρκα στην οποία βρισκόταν μαζί με τη σύζυγό του, γλίστρησε όταν σημάδευε και πυροβόλησε κατά λάθος τη γυναίκα του στο κεφάλι, σκοτώνοντάς την.
Ο δεύτερος άνθρωπος-κλειδί ήταν ο Μπρούνο Μπέγκερ, ένας νεαρός ανθρωπολόγος που είχε ενταχθεί στα SS το 1935. Ο Μπέγκερ έπαιρνε μετρήσεις των κρανίων και των λεπτομερειών του προσώπου των Θιβετιανών και έφτιαχνε μάσκες προσώπου, όπως είπε, «ειδικά για να συλλέξει υλικό σχετικά με τις αναλογίες, την προέλευση, τη σημασία και την ανάπτυξη της σκανδιναβικής φυλής στην περιοχή αυτή».
Το πλοίο που μετέφερε τους πέντε Γερμανούς έδεσε στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα στις αρχές Μαΐου του 1938. Από εκεί, πήραν ένα άλλο για το Μαντράς (σημερινό Τσενάι) και ένα τρίτο για την Καλκούτα.
Οι βρετανικές αρχές στην Ινδία ήταν επιφυλακτικές απέναντι στους Γερμανούς ταξιδιώτες και τους θεωρούσαν κατάσκοπους. Αρχικά ήταν απρόθυμες να τους επιτρέψουν να περάσουν από την Ινδία και η τότε βρετανική εφημερίδα Times of India βγήκε μάλιστα τον τίτλο: «Ένας πράκτορας της Γκεστάπο στην Ινδία».
Ο Βρετανός αξιωματούχος στο Γκάνγκτοκ, στο βορειοανατολικό ινδικό κρατίδιο Σικκίμ, το οποίο ήταν ανεξάρτητο ορεινό βασίλειο εκείνη την εποχή, επίσης δεν ενθουσιάστηκε με το να επιτρέψει στους άνδρες να εισέλθουν στο Θιβέτ μέσω του Σικκίμ.
Αλλά τελικά, η αποφασιστικότητα της ναζιστικής ομάδας νίκησε. Μέχρι το τέλος του έτους, οι πέντε Γερμανοί, με σημαίες με σβάστικα δεμένες στα μουλάρια και τις αποσκευές τους, είχαν εισέλθει στο Θιβέτ.
Η σβάστικα ήταν ένα γνωστό σύμβολο στο Θιβέτ, γνωστό τοπικά ως «yungdrung». Ο Σάφερ και η ομάδα του θα την είχαν δει πολύ και κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Ινδία, όπου, μεταξύ των Ινδουιστών, αποτελούσε σύμβολο καλής τύχης. Ακόμα και σήμερα, το σύμβολο είναι ορατό έξω από τα σπίτια, μέσα σε ναούς, σε γωνίες δρόμων και αλλού.
Στο Θιβέτ, στο μεταξύ, τα πράγματα άλλαζαν.
Ο 13ος Δαλάι Λάμα είχε πεθάνει το 1933 και ο νέος ήταν μόλις τριών ετών, οπότε το βουδιστικό θιβετιανό βασίλειο ελεγχόταν από αντιβασιλέα. Οι Γερμανοί έτυχαν εξαιρετικά καλής μεταχείρισης από τον αντιβασιλέα καθώς και από τους απλούς Θιβετιανούς, και ο Μπέγκερ, ο οποίος έφτιαχνε μάσκες προσώπου, λειτούργησε ακόμη και ως ένα είδος αναπληρωτή γιατρού για τους ντόπιους για ένα διάστημα.
Αυτό που δεν γνώριζαν οι Βουδιστές του Θιβέτ ήταν ότι στη διεστραμμένη φαντασία των Ναζί, ο Βουδισμός, όπως και ο Ινδουισμός, ήταν μια θρησκεία που είχε αποδυναμώσει τους Άριους που είχαν έρθει στο Θιβέτ – και είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του πνεύματος και της δύναμής τους.
Εκεί που φαινόταν ότι ο Σάφερ και οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην εξερεύνηση για την πραγματική τους «έρευνα» με το πρόσχημα της διεξαγωγής επιστημονικών ερευνών σε τομείς όπως η ζωολογία και η ανθρωπολογία, η γερμανική αποστολή διακόπηκε απότομα τον Αύγουστο του 1939 από το αναπόφευκτο του πολέμου.
Ο Μπέγκερ είχε, μέχρι τότε, μετρήσει τα κρανία και τα χαρακτηριστικά 376 Θιβετιανών, είχε τραβήξει 2.000 φωτογραφίες, είχε «κάνει καλούπια κεφαλιών, προσώπων, χεριών και αυτιών 17 ανθρώπων» και είχε συλλέξει «τα αποτυπώματα δακτύλων και χεριών άλλων 350».
Είχε επίσης συγκεντρώσει 2.000 «εθνογραφικά αντικείμενα» και ένα άλλο μέλος της αποστολής είχε τραβήξει 18.000 μέτρα ασπρόμαυρου φιλμ και 40.000 φωτογραφίες.
Καθώς το ταξίδι τους διακόπηκε, ο Χίμλερ κανόνισε την τελευταία στιγμή να πετάξει η ομάδα από την Καλκούτα και ήταν ο ίδιος παρών για να τους υποδεχτεί όταν το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε στο Μόναχο.
Ο Σάφερ πήρε τους περισσότερους από τους θιβετιανούς «θησαυρούς» του σε ένα κάστρο στο Σάλτσμπουργκ στο οποίο μετακόμισε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά μόλις ήρθαν οι συμμαχικές δυνάμεις το 1945, το μέρος δέχτηκε επιδρομή και οι περισσότερες από τις θιβετιανές εικόνες και το υπόλοιπο υλικό καταστράφηκαν.
Τα άλλα λεγόμενα «επιστημονικά αποτελέσματα» της αποστολής είχαν την ίδια τύχη στον πόλεμο: είτε χάθηκαν είτε καταστράφηκαν, και η ντροπή του ναζιστικού παρελθόντος σήμαινε ότι κανείς δεν προσπάθησε μετά τον πόλεμο να εντοπίσει το υλικό.
Πηγή: BBC
