Ας αρχίσουμε με ένα γενικό “κανόνα”. Στην πολιτική η σταθερότητα, όπως εκφράζεται με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις, είναι προτιμότερη από την αστάθεια, η οποία μπορεί να προέλθει από κυβερνήσεις συνεργασίας ή, ακόμα χειρότερα, από την αδυναμία σχηματισμού κυβερνήσεων.
Τι μπορεί να ανατρέψει αυτόν τον «κανόνα»; Η πολιτική των αυτοδύναμων κυβερνήσεων, η οποία δυσφημεί τη «σταθερότητα» και κάνει το εκλογικό σώμα να μην φοβάται την «αστάθεια». Για να το πούμε με ένα παράδειγμα, τι να φοβηθεί ο άνεργος ή ο εργαζόμενος των 400 ευρώ από μια «ασταθή» κυβέρνηση, αφού ξέρει ότι σ’ αυτήν την κατάσταση τον έφεραν «σταθερές» κυβερνήσεις;
Στη Γαλλία, όπου τους τελευταίους μήνες έγιναν απανωτές εκλογές για Πρόεδρο και Βουλή, οι ψηφοφόροι έστειλαν δύο μηνύματα:
Το πρώτο: επανεξέλεξαν μεν τον Μακρόν στη θέση του προέδρου, αλλά το έκαναν με βαριά καρδιά. Στον πρώτο γύρο δεν του έδωσαν ούτε καν 30%. Και στο δεύτερο τον προτίμησαν από ένα απεχθές και φθαρμένο πρόσωπο, όπως είναι η Μαρίν Λεπέν. Και
Το δεύτερο: στις εκλογές για την Εθνοσυνέλευση έδωσαν ένα ακόμα χαστούκι στον Μακρόν, αρνούμενοι να του δώσουν πλειοψηφία, με αποτέλεσμα τώρα να ψάχνει συνεταίρους, για να μπορέσει να κυβερνήσει.
Γιατί η πλειοψηφία των Γάλλων δεν θέλει τη «σταθερότητα» που εκπέμπει ο Μακρόν και άφησαν τη χώρα τους στο έλεος της «αστάθειας» και της «περιπέτειας», που εκείνος καταλογίζει στους εκ δεξιών και εξ αριστερών αντιπάλους του; Γιατί διαψεύστηκαν όλες οι-και δημοσκοπικές- προβλέψεις, που έλεγαν ότι ο Μακρόν θα έπαιρνε την απόλυτη πλειοψηφία;
Οι απαντήσεις είναι τόσο προφανείς που δεν χρειάζεται κάν να τις αναφέρουμε. Η διακυβέρνηση Μακρόν χειροτέρεψε τη ζωή πολλών Γάλλων, αλλά θα ήταν αφέλεια και στρουθοκαμηλισμός να πιστέψουν κάποιοι ότι αυτό συμβαίνει μόνο στη Γαλλία.
Στα καθ’ ημάς, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν για ψωμοτύρι την κινδυνολογία. Αναπέμπουν ύμνους στη «σταθερότητα», δηλαδή στη νέα αυτοδυναμία της ΝΔ και ξορκίζουν το ενδεχόμενο οι Έλληνες ψηφοφόροι, μιμούμενοι τους Γάλλους, να πουν «μερσί, δεν θα ξαναπάρουμε, προτιμούμε την αστάθεια».
Όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με τον Μακρόν και τους δικούς του. Οι οποίοι επιστράτευσαν στην προεκλογική περίοδο κατά κόρον το δίλημμα «Μακρόν ή χάος», αλλά τους γύρισε μπούμερανγκ.
Είναι πρόωρο να πούμε αν οι Έλληνες ψηφοφόροι θα μιμηθούν τους Γάλλους και θα απορρίψουν τα αγαθά της «σταθερότητας» και «αυτοδυναμίας». Το βέβαιο είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει αυτόν τον κίνδυνο, ο οποίος μεγαλώνει όσο η εκλογική εκκρεμότητα παρατείνεται.
Γι’ αυτό, το ενδεχόμενο να μη γίνουν οι εκλογές το φθινόπωρο θα ισοδυναμεί με «σάλτο μορτάλε»…
